Azem Shkreli

NË VEND TË PËRSHENDETJES

Shko se furishëm po fryn në mua erë mallkimi që s’të fal.

Dhe dije

Mirë, kurrë më një e një nuk bëjnë një

Si thonte Hikmeti, aj farë poeti me këngë prej zjarri. Shko

Merri me vete lutjet tua, edhe hijen tënde, hiqe zvarrë

Rrugëve si gjenë e ndyrë. Mos u kthe mbas. Mos i harro

Sytë e përlotur në shtekballin tim. Mos thuaj lamtumirë.

Asgjë mos thuaj. Merri me vete gjurmat nëpër të cilat

Erdhe një natë më e përvuajtur se frika dhe hyre në mua.

Shko

Dhe bëhu fjalë e mbrame n’gojën time. Bëhu shkrepëtirë

e fikur

N’ylberin e shikimit tim. Bëhu çdogjë pos Meje e Teje

Dhe asaj që e quajtëm Ne kur i zinim yjet si fluturat

E ua ngjisnim nga një emër mos ta harrojmë emrin tonë.


Kumbonat e pendimit kur çmendet mallit vetmia ose kur

më buza buzën

E han n’pikllim që mëkatin s’e lan, që s’mundet ta shpojë

Gurin e rëndë, gurin e ftohtë të ndarjes. Shko, më mirë

Dhe hesht. Mos u kthe mbas. Mos i harro

Sytë e përlotur n’shtekballin tim. Mos më thuaj lamtumirë

E kur t’shkojsh larg, më larg se prej blerimi n’blerim

E kur t’shkojsh larg, më larg se prej zemre në zemër

Aq larg sa ta harrosh edhe emrin tënd dhe zërin tim,

fshihu prej vetes

Shkurto flokëgjatat, mate me to mendjeshkurtrën tënde

dhe mos qaj. Shko

Se tmerrshëm po lëndrojnë sonte n’mua rrëketë e gjakut

Shko

Merri me vete edhe rrugët të mos kthehesh kurrë

Në vesën e lotit të rrejshëm gërmadhat e kujtimit t’i

rrëzosh. Shko

Mbyllu në do kështjella të largëta harrimi ku s’të zgjojnë

më

Kumbonat e pendimit kur çmendet mallit vetmia ose kur

buza

buzën

E han n’pikllim që mëkatin s’e lan, që s’mundet ta shpojë

Gurin e rëndë, gurin e ftohtë të ndarjes. Shko, më mirë

Dhe hesht. Mos u kthe mbas. Mos i harro

Sytë e përlotur n’shtekballin tim. Mos thuaj lamtumirë

E kur t’shkojsh, më larg se prej blerimi n’blerim

E kur t’shkojsh larg, më larg se prej zemre në zemër

Aq larg sa ta harrosh edhe emrin tënd dhe zërin tim,

fshihu prej vetes

Shkurto flokëgjatat, mate me to mendjeshkurtrën tënde

dhe mos qaj.

Shko

Se tmerrshëm po lodrojnë sonte n’mua rrëketë e gjakut

të ndezur

EPITAF I NJË KËNGE

Merrni me vete të lashtat

E verës sate që s’erdhi

Mbilli idhur e thellë

Të vogla të verdha buzë heshtjes



Shih si ja bëmë vetes

Vdekshmërinë të pavdekshme



Më le vjeshtor dhe timin

Le të myken të pathëna fjalët



KËRCNIMI

Mbramë...

Ku thehen krahët e gëzimit

E diell’ i jetës tret mbas malit

Hijen tande e pashë

Ngadalë kah unë tue u matë.



Mbramë,

Në cakun e të gjitha caqeve

Ku fjala e kamba ngrihen,

Në përshpëritjen tande tinëzake

Heret, shumë heret e ndjeva

Emnin e vogël t’kurrkushit,

Edhe hijen time kah përpëlitet si gjet i vramë

E pashë ndër dhamb’ t’përgjakun...


Mbramë...


E tash

Shpeshherë po e ndjej

Shushuritjen e kambëve t’tua

Livadheve t’gjoksit tim,

Dhe e dij:

- Dikund...

- Ti po vjen

- Me hapa të mdhej sa vjeti.

EKZIL

Fjalën e zgjuam

Nga gjumi i gjatë nga bari


Qen e çakaj

U vunë pas ushtimës së saj


Morëm me vete

Syrin e madh dhe vajtëm



Atë ditë e sot

Na kërkon gjithkah e pabëra